Η Σχέση ως Θεμέλιο της Ψυχοθεραπείας

Η ουσιαστική ψυχοθεραπευτική σχέση απαιτεί από τον θεραπευτή εις βάθος κατανόηση και επίγνωση των προσωπικών του εμπειριών και αδύναμων σημείων. Ο θεραπευτής πρέπει να μπορεί να ξεχωρίζει τα δικά του τυφλά ή κρυφά σημεία, όπως η ενδεχόμενη μη θεραπευτική αντιμεταβίβαση, από τις παιδικές εμπειρίες του θεραπευόμενου, οι οποίες συχνά επηρεάζουν τη στάση του στο θεραπευτικό περιβάλλον και γενικότερα στη ζωή του.

Η θεραπευτική ακεραιότητα αξιολογείται συνεχώς μέσω της φαινομενολογικής διερεύνησης. Αυτή η διαδικασία περιλαμβάνει μια διυποκειμενική, αμοιβαία ροή πληροφορίας ανάμεσα στον θεραπευτή και τον θεραπευόμενο, με βασικές αρχές τον σεβασμό, την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα. Η αμοιβαιότητα στη σχέση είναι καίριας σημασίας. Όπως αναφέρει ο Hycner, «η συμπερίληψη είναι η κίνηση προς το να φτάσουμε την άλλη πλευρά, διατηρώντας ταυτόχρονα την επίγνωση της προσωπικής μας εμπειρίας».

Ο Ρόλος του «Εδώ και Τώρα»

Ο Erskine τονίζει τη σημασία της προσήλωσης στο παρόν, καθώς άλυτες συγκρούσεις και απώλειες από το παρελθόν επαναλαμβάνονται συνεχώς στο παρόν. Η προσεκτική παρατήρηση της συμπεριφοράς των πελατών είναι απαραίτητη για την αποκωδικοποίηση πρωταρχικών δραμάτων της παιδικής ηλικίας, που συχνά αναβιώνουν στις αλληλεπιδράσεις με τον θεραπευτή, αλλά και με άλλους ανθρώπους στη ζωή τους.

Ενστάλαξη Ελπίδας στη Θεραπευτική Σχέση

Η ενίσχυση της ελπίδας αποτελεί βασικό συστατικό της θεραπευτικής σχέσης. Πολλές φορές, η αυτοαντίληψη, η εικόνα εαυτού και οι βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις των θεραπευομένων έχουν ενισχυθεί σε τέτοιο βαθμό που η πίστη τους στην αλλαγή ή στον ίδιο τους τον εαυτό έχει εξαντληθεί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η θεραπεία συμβάλλει στον επαναπροσδιορισμό και στην ανανέωση της πίστης του ατόμου στο σήμερα, με έμφαση στο τι του δίνει χαρά, τι τον γεμίζει με νόημα και πώς επιθυμεί να σχετίζεται και να προσεγγίζει την αλλαγή.