ΣΥΝ – ΘΕΣΙΣ: Ένα νέο Όλον από Επιμέρους Στοιχεία

Με τον όρο Συνθετική Ψυχοθεραπεία εννοούμε τη σύνθεση και ένωση δύο ή περισσότερων ψυχοθεραπευτικών προσεγγίσεων, με σκοπό την κάλυψη των πολυδιάστατων αναγκών του/της θεραπευόμενου/ης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε διαπροσωπικό επίπεδο. Όπως αναφέρει ο Greben, «η συνθετική οπτική υποδεικνύει εκτεταμένη ευελιξία και προάγει την ενσωμάτωση διαφορετικών θεραπευτικών μοντέλων».

Η προσέγγισή μου στην Συνθετική Ψυχοθεραπεία εστιάζει στην προσωπική ιστορία κάθε θεραπευόμενου/ης. Από που προέρχεται, πώς συνάντησε τον πόνο, το τραύμα, το άγχος, την εγκατάλειψη, την κακοποίηση, τον ξεριζωμό ή τον αποκλεισμό; Αυτή η ιστορία γίνεται ο οδηγός για τον τρόπο προσέγγισής του/της και για τις ανάγκες που χρειάζεται να δώσω προτεραιότητα. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι τεχνικές μπορεί να μην είναι απαραίτητες – αλλά μόνο η ανθρώπινη παρουσία, η ενσυναίσθηση και η υποστήριξη μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες του πελάτη.

Ιστορικό Πλαίσιο και Εξέλιξη της Συνθετικής Ψυχοθεραπείας

Η Συνθετική Ψυχοθεραπεία δημιουργήθηκε για να καλύψει τα κενά που άφησαν οι βασικοί εκπρόσωποι της ψυχοθεραπείας, όπως η ψυχανάλυση και ο συμπεριφορισμός. Ενάντια στις ανθρωπιστικές θεραπείες, που έδιναν έμφαση στο δυναμικό ανάπτυξης του ατόμου αλλά δέχθηκαν κριτική για έλλειψη εστίασης σε παρελθοντικές εμπειρίες, η συνθετική θεραπεία δίνει τη δυνατότητα πιο ολιστικής προσέγγισης.

Η θεμελίωση της συνθετικής θεραπείας ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1950. Στοιχεία όπως η θεραπευτική συμμαχία, οι προσδοκίες από τη θεραπεία και η ενσυναίσθηση (όπως αναλύθηκαν από τους Frank & Frank) βοηθούν στη σύνδεση του πελάτη με τις ελπίδες και τις ανάγκες του για βοήθεια. Η ανάγκη των θεραπευτών να ενσωματώνουν διαφορετικά μοντέλα είχε ως στόχο πιο στοχευμένα και εξατομικευμένα αποτελέσματα, με κάθε πελάτη.

Οι Θεραπευτικοί Παράγοντες της Συνθετικής Ψυχοθεραπείας

Μέσα στους κοινούς θεραπευτικούς παράγοντες συγκαταλέγεται η ικανότητα του θεραπευτή να εμφυσήσει ελπίδα και να συντελέσει στη διαμόρφωση μιας πιο βασισμένης στην πραγματικότητα εκδοχής του εαυτού του/της θεραπευόμενου/ης. Όπως αναφέρουν οι Norcross and Goldfried, «το κίνημα της ψυχοθεραπευτικής σύνθεσης φωτίζει ότι η ψυχοθεραπευτική ενσωμάτωση δεν είναι απλώς η εφαρμογή τεχνικών από διαφορετικές προσεγγίσεις. Αντίθετα, περιλαμβάνει τη διασύνδεση μεταξύ θεωρίας, στοιχειοθετημένων ευρημάτων και τεχνικών για μια πιο βαθιά κατανόηση του θεραπευτικού έργου».